من صبورم اما
به خدا دست خودم نيست اگر می‌رنجم
يا اگر شادی زيبای تو را
به غم غربت چشمان خودم ميبندم
من صبورم اما
چه قدَر با همه‌ی عاشقی‌ام محزونم
و به ياد همه‌ی خاطره‌های گل سرخ
مثل يك شبنم افتاده ز غم مغمومم
من صبورم اما
بی دليل از قفس كهنه‌ی شب می‌ترسم
بی دليل از همه‌ی تيرگی رنگ غروب
و چراغي كه تو را از شب متروك دلم دور كند
من صبورم امّا
آه، اين بغض گران
صبر چه می‌داند چيست

شاعر بی نشان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: